Rozdział 2
Szłam z profesorkiem
otoczona przez żołnierzy. Wszyscy byli wysocy, szerocy w barach, łysi i ubrani
w takie same idiotyczne mundurki. A! I
wszyscy mieli po cztery sztylety, jeden karabin maszynowy i dwa pistolety
kaliber 9mm. Normalka. Nic specjalnego. Zerknęłam na profesorka.
Szedł obok mnie
uśmiechając się lekko. Kiedy zauważył, że na niego patrzę westchnął.
-Nie mam nic do ciebie,
Cassandro. Po prostu wszyscy zniknęli.
Zniknęli? Wszyscy?
Możesz powtórzyć ty powalony psychopato? Spojrzał na mnie dziwnie tak jakby usłyszał moje myśli.
-Myślisz, że biorę cię tam,
jako pierwszą? Nie mógłbym. Jesteś zbyt cenna. Miałem zamiar trzymać
cię w klatce dopóki twój duch nie padnie, ale…
-Mój duch padnie razem
z moim ciałem. A jeśli myślałeś, że dołączę do twoich marionetek – wskazałam na
żołnierzy- to jesteś tak głupi, że to chyba łut szczęścia stworzył te pomylone
wynalazki.
-Każdego można złamać.
– Powiedział George i przyśpieszył.
Nie mówiliśmy już nic.
Dotarliśmy do drzwi z napisem „T & P”. Profesorek kazał wejść mi pierwszej.
Weszłam a za mną dwóch żołnierzy i George.
Nie wiem czy pokój był
duży czy mały. Trudno było to określić. Wszystko od góry do dołu pokryte było
kablami. Na całej długości ściany stały też komputery. Nic dziwnego, że nastąpiło
zwarcie. Szurnięty profesorek podszedł
do maszyny i ustawił coś na niej.
-Maszyna wysyła rzeczy
na określony czas. Ustawiłem ją na piętnaście minut ze względu, że to tylko
próba. Jeśli się uda spędzisz tam więcej czasu i będziesz mi zdawać raporty. A
teraz, zapraszam. – George odsunął się pozwalając mi przejść.
Nie miałam wyboru.
Weszłam do środka. Zanim zamknęły się za mną drzwi usłyszałam jak jeden z
żołnierzy mówi do drugiego:
-Stawiam 50 $, że nie
wróci.
Och. Nie masz racji. Nawet,
jeśli ta maszyna nie zadziała i rozpłynę się w powietrzu to znajdę sposób by
wrócić. Dopóki profesor George Szurnięty nie będzie martwy, ja będę żyć.
Ał…
To była moja pierwsza myśl. Ból
płonął we mnie. Tysiące igieł wbijało się w moje ciało, które pochłaniały
płomienie.
-Spokojnie. –
Usłyszałam. -Uspokój się, to zaraz minie.
Głos należał do kogoś,
kogo znałam, ale nie potrafiłam powiedzieć, do kogo. Jednak tak jak mówił, ból
minął. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą jakiegoś chłopaka.
Poprawka. Zobaczyłam
chłopaka z nagrania!
-To ty!- Krzyknęłam.
Na żywo wyglądał inaczej.
Jego blond włosy były ciemniejsze,w jego niebieskich oczach były zielone plamki. Wyglądało to jak szafir i szmaragd w jednym. Jego otwarta twarz wyrażała niepokój i troskę.
Usiadłam. Skoro żyję, a
obok mnie jest on oznacza to, że
udało mi się dotrzeć do innego świata. Rozejrzałam
się szybko. Leżałam na ziemi, która miała niebieski kolor. Niedaleko ode mnie
siedziała różowa wiewiórka. Przyglądała mi się z zainteresowaniem. Wyciągnęłam
rękę w jej kierunku. Pokręciła główką jakby mówiła „ nie” i pobiegła gdzieś w las. Było tu dużo drzew, których liście mieniły się wszystkimi kolorami
tęczy. Na kilku gałęziach zauważyłam ptaki. Miały śliczne piórka. W oddali
słyszałam też wodospad. Wzniosłam oczy do nieba, o niebieskim kolorze i
różowych, wyglądających jak wata cukrowa, chmurach.
Wszystko było tu takie
kolorowe.
Spojrzałam na niego.
-Kim jesteś? – Zapytałam,
a on roześmiał się.
-Właśnie przeraziłaś
mnie na śmierć tym okrzykiem „to ty!” a teraz pytasz się, kim jestem?
-No, bo... – I po, co
się idiotko wyrywałaś? Nie mogłaś trzymać buzi na kłódkę? - Ja widziałam cię na
nagraniu jak wchodziłeś do Time & Place i znikasz, ale nie wiem…- Westchnęłam.
- Jak się nazywasz?
Chłopak uśmiechnął się,
wstał i podał mi rękę. Przyjęłam ją. Kiedy stanęłam nie puścił mojej dłoni tylko
pocałował ją lekko.
- Michael Alexander King,
a ty?
Nie wiedziałam, co
powiedzieć. Michael był nieziemsko przystojny, a do tego szarmancki.
Zastanowiłam się. Powiedzieć mu prawdę
czy zmyślić? Pomyślałam, że postawię pół na pół. Prawdziwe imię,
nieprawdziwe nazwisko.
-Cassandra Evans.
-Piękne imię. –
Powiedział i pociągnął mnie w stronę motoru. – To jest Ax. To taki motor tyle,
że szybszy, z autopilotem i innymi fajnymi funkcjami. A! I potrafi latać.
Kiedy stanęliśmy przy
motorze niespodziewanie położył ręce na mojej tali. Podniósł mnie bez wysiłku i
posadził na siodełku. Wskoczył na Ax’a i powiedział:
-Trzymaj się
mocno.
Zrobiłam jak kazał i
objęłam go w pasie.
Lecieliśmy obok
różowych chmur. Chciałam ich dotknąć. Już miałam wyciągnąć rękę, kiedy
usłyszałam Michaela.
-Nie rób tego. Może i
wyglądają jak wata cukrowa lub chmury, ale to żywe stworzenia.
-Chcesz powiedzieć, że
TO żyje? – Zapytałam sceptycznie. Chmury nie wyglądały na żywe. Nawet się nie
ruszały.
-Słuchaj to jest inny
świat. Wszystko ci opowiem, ale nie teraz, mamy mało czasu.
-Czemu? – Zapytałam.
Tak byłam ciekawa. Jak mówiłam nienawidzę nie wiedzieć.
Chłopak westchnął i
nagle przed nami zaczęły pojawiać się przeszkody. Było to tak jak w kosmosie.
Wielkie asteroidy na naszej drodze. Tyle, że były to różnego rodzaju
przedmioty. Rowery, komputery, stoliki, krzesła. O! Jeszcze owoce! Michael zręcznie omijał każdą z nich.
Po pewnym czasie chmury
z różowych zrobiły się białe.
-One też są żywe? –
Zapytałam, a Michael pokręcił głową.
Okej, czyli mogę…
Puściłam Michaela,
wygięłam się do tyłu i rozłożyłam szeroko ramiona. Palcami dotykałam chmur i
czułam się jakbym dotykała waty cukrowej. Roześmiałam się widząc osadzającą się
na moich dłoniach substancję. Wiem było to niebezpieczne, ale też cudowne, czułam się
jakbym latała. Roześmiałam się zdając sobie sprawę, że minęło czternaście lat,
od kiedy byłam naprawdę szczęśliwa.
-Zgłupiałaś?! Złap się
mnie! – Michael obrócił się lekko w moją stronę i posłał mi złe spojrzenie.
Wróciłam do poprzedniej
pozycji i oblizałam palce. Pycha…
-To było głupie! –
Warknął Michael. Roześmiałam się, objęłam go i przytuliłam się do jego pleców,
na co on zamarł.
-Przepraszam, ale od
dawna tak się nie czułam.
Na ustach miałam
uśmiech. Moje serce biło szybko i nie wiem czy to z powodu tego, co zrobiłam
czy może chłopaka, do którego się przytuliłam.
Wylądowaliśmy przy wielkim
domu, który przypominał bardziej pałac. Był to duży teren porośnięty
zieloną trawą. Wyglądało to trochę jak las, w którym znalazłam się wcześniej.
Kolorowe drzewa i kwiaty. Była też sadzawka i fontanna. Ogród był piękny. Wszystko
było kolorowe i tętniło życiem. Michael kliknął przycisk na motorze, a ten
poleciał do czegoś, co było garażem. Chłopak podał mi ramię i uśmiechnął się.
Odwzajemniłam uśmiech i podążyłam za nim po tęczowej ścieżce w stronę domu.
Mówię poważnie. Ścieżka mieniła się wszystkimi barwami tęczy. Dopiero teraz
zauważyłam, że przy Michaelu byłam nieostrożna. Moja nieufność i niepewność do
wszystkiego zniknęła. To było dziwne, pokręcone, trochę straszne oraz
relaksujące.
Po raz pierwszy nie
bałam się i nie udawałam kogoś, kim nie jestem. Byłam sobą.
Pałac był cały biały.
Miał trzy piętra, windę i schody. Była tu masa pokoi i dwie sale balowe.
Michael mówił mi gdzie i co jest. Był bardzo entuzjastyczny. Gestykulował,
opowiadał dowcipy i śmiał się.
Byłam w nim zauroczona.
Podobał mi się. Kurde muszę się opanować, bo jeszcze się na niego rzucę.
-Miałeś opowiedzieć mi
o świecie. – Przerwałam mu w pewnym momencie. To miejsce wydawało się snem.
-Dobrze, ale najpierw
muszę z kimś porozmawiać i… Odprowadzić cię do twojego pokoju. – Powiedział i
wepchnął mnie do windy.
-Do mojego pokoju? –
Powiedzieć, że byłam zdezorientowana to mało powiedziane.
Michael westchnął.
-Pójdziesz do pokoju i
przebierzesz się w sukienkę, którą dla ciebie przygotowano. Kiedy to zrobisz
pojawi się pokojówka, która zaprowadzi cię do salonu.
Wielki pałac a teraz
pokojówka? Był jakimś księciem czy co? Michael odprowadził mnie do pokoju,
który znajdował się na drugim piętrze. Powiedział, że „ za chwilę” się
zobaczymy.
Weszłam do pokoju. Był
cały biały.
Białe ściany i białe
meble. Naprzeciw drzwi stało olbrzymie dwuosobowe łóżko. Na lewo znajdowała
się toaletka, szafa i lustro 2x1,5 metra, obok, którego znajdowały się drzwi.
Podeszłam do nich i otworzyłam je. Znalazłam się w dużej łazience wyłożonej
białymi kafelkami w przeplatające się złote nitki. Była tu duża wanna, w której
mogłabym się położyć i zmieścić drugą osobę. Była tu też umywalka i prysznic z
hydromasażem. Obok umywalki stał kosz na bieliznę.
Weszłam do pokoju i
zobaczyłam drzwi ze szkła na wprost łazienki, które pokazywały część ogrodu. Domyśliłam się więc, że to wyjście na balkon. Pobiegłam do drzwi i otworzyłam je. Balkon nie był mały. Spokojnie mogłabym zmieścić tu kanapę fotele i kilka innych ciekawych
rzeczy.
Oparłam się o
balustradę i spojrzałam na ogród. Był to teren za domem, którego nie widziałam.
Tu nie było kolorowo. Wszystko było w odcieniu niebieskiego. Błękitne liście
drzew, granatowe kory i trawa w kolorze turkusu. Był też duży staw z białą wodą
i mostkiem.
Co
ja tu robię? Pomyślałam. Kilka dni wcześniej myślałam o połamaniu łóżka na drzazgi i skończyć z
tą nędzną szopką i profesorkiem. A teraz? Jestem w innym świecie. Jakimś pałacu
i…
Westchnęłam i wróciłam
do pokoju. Dopiero teraz zauważyłam niebieską luźną, przewiewną sukienkę,
sięgającą do kolan. Spojrzałam na to, co mam na sobie. Stare wytarte dżinsy,
czarną koszulkę na krótki rękaw… Dotknęłam włosów i czułam ten tłuszcz. Boże nienawidzę profesorka. Myć
się raz na tydzień? Tak może facet, ale nie ja.
Poszłam do łazienki,
rozebrałam się i weszłam pod prysznic. Nie miałam ochoty na kąpiel, miałabym
zbyt dużo czasu na myśli.
Ubrałam się w sukienkę i
uczesałam włosy w koka. Siedziałam sobie na balustradzie balkonu wesoło
machając nogami. Patrzyłam jak z białej wody skaczą rybki. Zwierzęta, które
żyły w ogrodzie nie były niebieskie. Na szczęście. Tak jak w lesie były różowe,
pomarańczowe, czerwone, zielone, fioletowe…
Usłyszałam pukanie, a
potem ktoś po cichu wszedł do pokoju.
Ustawiłam się na
maksymalną czujność. Zeszłam z barierki i po cichu weszłam do pokoju. Szyba obok drzwi
uniemożliwiała mi schowanie się, ale dziewczyna, która weszła stała do mnie
tyłem i ustawiała coś na toaletce. W ręce miała koszyk.
Zakradłam się do niej
od tyłu i jedną ręką oplotłam ją w pasie a drugą złapałam za szyję.
Zaskoczona drgnęła i
upuściła koszyk. Odruchowo podniosła ręce do szyi, ale zanim jej dotknęła
powiedziałam:
-Jeden ruch, a nie
będziesz oddychać.- Na dowód tych słów ścisnęłam jej szyję. –To jak rączki w
dół i odpowiadasz na pytania, czy nie?
Opuściła ręce, co
uznałam za niewypowiedziane „ tak”.
-Kim jesteś? –
Zapytałam.
-P-p-pokojó-jó-wką. –
Jąkała się przestraszona.
Dopiero po chwili
przypomniałam sobie, że Michael powiedział, że przyjdzie po mnie pokojówka.
-Przepraszam! –
Powiedziałam i odsunęłam się zawstydzona. Jesteś
zbyt gwałtowna!
Dziewczyna odwróciła
się do mnie przodem.
Miała jeszcze dziecinną
twarz i określiłabym, że jest dziesięciolatką, ale pracowała, więc to niemożliwe!
Widziałam po niej, że była przerażona. Trzęsła się, a jej oczy były wielkie i
błyszczały.
O
nie. Jęknęłam w duchu. Nienawidzę łez.
-Naprawdę przepraszam. Po prostu wiele osób zakradało się do mnie i próbowało mnie zabić. Myślę, że to
już nawyk.
Spojrzała na mnie
dziwnie.
-A niby, czemu chcieli
cię zabić?
Wzruszyłam ramionami.
-Ee… To zależy. Mógł to
być wysłannik niezadowolonego pracodawcy, zazdrosny zabójca, który nie dostał
roboty i jeszcze osoby, które chcą się na mnie zemścić.
-Jestem zabójcą czy co?
– Dziewczyna odsuwała się ode mnie powoli myśląc, że tego nie zauważyłam. Jednak
w tej branży liczy się każdy ruch.
-Pamiętaj,
Cassandro. Każdy krok musi być dobrze wymierzony. Myśl i czuj. W walce liczy
się każdy ruch. Jeden błąd i giniesz. Tylko czy zginiesz ty czy twój
przeciwnik?
Słowa taty pojawiły się
w mojej głowie. Uśmiechnęłam się.
Czas, kiedy byłam z
tatą był cudowny. Wspólne treningi i nauka. Uwielbiałam się uczyć. Jednak lekcję
z tatą to, co innego niż z mamą.
Mama.
Nie pamiętałam wielu rzeczy związanych z mamą.
Wiem, że czytała mi bajki i opowiadała legendy. Wiem byłam mała i nie powinnam
się jeszcze uczyć, ale pamiętam każde jej opowiadanie. Pamiętam jak uczyła mnie
wyrazów, ale jej nie potrafiłam sobie przypomnieć.
Wiem, że miała włosy
tego samego koloru, co ja i pachniała jabłkami i cynamonem.
-Halo! Ziemia wzywa…
Jak ty się w ogóle nazywasz? – Dziewczyna wyrwała mnie z zamyślenia.
Jej strach zniknął,
stała przede mną trochę wzburzona dziewczynka.
-Nazywam się Cassandra,
a ty?
-Anabelle.
-Ile ty masz lat? – Zapytałam
ciekawa. Nie wyglądała na dorosłą, ale…
-Piętnaście.
Wytrzeszczyłam na nią
oczy. Nie wyglądała. Normalne nastolatki miały… zaokrąglenia tu i tu.
-Nieważne. – Mruknęła zdając
sobie sprawę gdzie patrzę. -Masz ze mną iść.
Niech
zacznie się zabawa. Pomyślałam ponuro wychodząc za nią z
pokoju.
Kochać i nienawidzić 
A ja to ona 
